پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

شهادت، همیشه نقطه پایان نیست؛ گاهی آغاز راهی است که تا سال‌ها و حتی قرن‌ها امتداد می‌یابد.
احسان فلاحت پیشه/ سالروز شهادت سردار سپهبد حاج قاسم سلیمانی، یادآور چنین آغازی است؛ آغازی که نه‌تنها در جغرافیای ایران، بلکه در گستره وجدان بیدار ملت‌های منطقه و جهان طنین‌انداز شد. مردی که زیستنش آرام، اما رفتنش طوفانی بود و شهادتش، معادلات بسیاری را در ذهن‌ها و میدان‌ها تغییر داد.حاج قاسم سلیمانی فقط یک فرمانده نظامی نبود؛ او نماد یک مکتب فکری و عملی بود. مکتبی که در آن، اخلاص بر قدرت، انسانیت بر سیاست و دفاع از مظلوم بر مصلحت‌های زودگذر ترجیح داشت. او در سال‌هایی که خاورمیانه زیر چکمه‌های تروریسم تکفیری نفس می‌کشید، نه با شعار، که با حضور میدانی و بی‌واسطه، در کنار مردم ایستاد. از کوچه‌های ویران حلب تا دشت‌های سوزان عراق، نام سلیمانی با امنیت، امید و ایستادگی گره خورد.شهادت او به‌دست تروریسم دولتی آمریکا، بیش از آنکه یک ترور فیزیکی باشد، اعترافی آشکار به شکست در برابر یک اندیشه بود. اندیشه‌ای که نه در کاخ‌ها شکل گرفت و نه در اتاق‌های فکر غربی، بلکه در دل میدان، در کنار رزمندگان گمنام و مردمی که تنها سرمایه‌شان ایمان و مقاومت بود، بالید. دشمن، جسم سردار را نشانه رفت، اما از فهم این واقعیت غافل ماند که «سلیمانی» یک فرد نبود؛ یک جریان بود.
راز محبوبیت بی‌نظیر سردار سلیمانی را باید در سادگی و صداقتش جست‌وجو کرد. او هرگز نخواست قهرمان رسانه‌ها باشد، اما قهرمان دل‌ها شد. در اوج قدرت، متواضع بود و در اوج خطر، پیش‌قدم. همین ویژگی‌ها بود که باعث شد پس از شهادتش، میلیون‌ها انسان از اقوام، مذاهب و ملیت‌های مختلف، با چشمانی اشک‌بار، پیکرش را بدرقه کنند؛ بدرقه‌ای که به یکی از بزرگ‌ترین اجتماعات انسانی تاریخ معاصر تبدیل شد.
سردار سلیمانی به ما آموخت که امنیت، کالایی وارداتی نیست و عزت، با تکیه بر بیگانگان به دست نمی‌آید. او نشان داد که می‌توان هم نظامی بود و هم اخلاق‌مدار؛ هم مقتدر بود و هم مردمی. در مکتب سلیمانی، فرمانده جلوتر از نیرو حرکت می‌کند و خطر را پیش از دیگران به جان می‌خرد. شاید به همین دلیل است که امروز، پس از گذشت سال‌ها از شهادتش، هنوز نام او الهام‌بخش نسل جوان است؛ نسلی که به‌دنبال الگوهایی واقعی و دست‌یافتنی است.
شهادت سردار، آزمونی بزرگ برای ملت ایران بود؛ آزمونی که نشان داد پیوند مردم با ارزش‌های انقلاب، پیوندی عمیق و زنده است. حضور گسترده مردم در آیین‌های تشییع و بزرگداشت او، صرفاً یک واکنش احساسی نبود، بلکه بیانیه‌ای اجتماعی و تاریخی در دفاع از استقلال، امنیت و کرامت ملی بود. مردم با اشک و سکوت خود گفتند که راه سلیمانی، راهی است که ادامه خواهد داشت.
امروز، در جهانی که مفاهیم قهرمانی گاه به چهره‌های ساختگی تقلیل یافته، حاج قاسم سلیمانی یادآور این حقیقت است که قهرمانان واقعی، بی‌ادعا می‌آیند و بی‌سر و صدا می‌روند، اما اثرشان ماندگار است. او با خون خود، خطی روشن میان مقاومت و تسلیم کشید و به ما سپرد که این خط را حفظ کنیم.
در سالروز شهادت سردار دل‌ها، بیش از هر زمان دیگری، به بازخوانی مکتب او نیازمندیم؛ مکتبی که بر پایه ایمان، عقلانیت، شجاعت و خدمت صادقانه بنا شده است. حاج قاسم رفت، اما راهش زنده است؛ راهی که اگرچه سخت، اما روشن است. راهی که مقصدش، عزت ملت‌ها و آرامش انسان‌هاست.