پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

همیشه بدن ها نیستند که روی ویلچر می نشینند، گاهی مغزها و اندیشه های آدمیان معلول و ویلچرنشین می شود بی آنکه از آن اطلاعی داشته باشند. جمود فکری، برای یک انسان بزرگترین محدودیت و محرومیت است حال آنکه کم توانی جسمی و حرکتی، یک کمبود در ازای هزاران نعمتی است که از سوی خداوند متعال به افراد ودیعه داده شده است.
وقتی یک هیئت ژاپنی چهار سال پیش برای نخستین بار در شهر کرج حضور یافت تا نخستین کارگاه آموزشی مناسب سازی معابر را برگزار کند، خیابان ها، امکانات و تجهیزات شهر در آستانه یک ویلچرنشینی کامل از لحاظ نوع نگرش نسبت به زندگی و رفت و آمد کم توانان جسمی و حرکتی بود؛ نکته ای که به اعتقاد اساتید ژاپنی، اکنون و پس از چهار سال تا اندازه ای دگرگون شده و ادبیات آن میان مسئولان جا افتاده است. این در حالی است که پیش از این چنین رویکردی در طراحی و اجرای طرح های شهری چندان مورد توجه قرار نمی گرفت و کسی پیگیر پیوست های مورد نظر در موضوعات شهر نبود.آنچنان که اساتید ژاپنی مدعی شدند، چهار سال پیش تقریبا هیچ شهروند ویلچرنشینی در خیابان ها مشاهده نمی شد و این یعنی آنها امکان تردد آسان در شهر را نداشته و حضور در معابر به معضلی جدی و همیشگی برایشان تبدیل شده بود. اما امروز، تعداد ویلچرنشینان و کم توانان جسمی و حرکتی نسبت به آن زمان چشمگیرتر شده و با وجود اینکه هنوز هم بخش عمده تجهیزات و امکانات شهر برای این قشر نامناسب است، اما همت مدیریت شهری برای رسیدگی به مشکلات، آنها را نسبت به آینده شهر و زندگی در محیط آن، امیدوارتر کرده است.برگزاری همایش هایی نظیر پاکسازی شهر با حضور کم توانان جسمی و حرکتی و وارد کردن آنها به کارگاه های آموزشی مناسب سازی معابر، از جمله گام هایی بوده که باعث شده است این افراد جرأت و جسارت بیشتری برای حضور در عرصه های مختلف شهری پیدا کنند.این قشر پس از مدت ها محرومیت از هر گونه امکانات شهری، امروز دریافته اند که عزم مسئولان به رغم همه کندی ها و محدودیت های موجود، به منظور رسیدن به نقطه ای که بتواند محل حضور و تردد آنان را به نحوی شایسته تر فراهم کند، جزم شده است.امروزه اراده شهر در مرحله نخست به سمت شکستن قفل ذهنی مسئولان و ایجاد دغدغه برای شهر و شهروندان در موضوعات مربوط به کم توانان و در مرحله دوم ساخت محیطی مناسب این قشر استوار شده است که این به نوبه خود بسیار ارزشمند است.مشکلات بسیاری در این حوزه وجود دارند و سدهای متعددی در مسیر تحقق خواسته های کسانی که با محدودیت هایی از لحاظ جسمی برای تردد آسان در شهر برخوردارند، وجود دارد؛ اما بخشی از برجسته ترین انتقاداتی که اساتید حاضر در کارگروه ها به آن پرداخته و آنها را به عنوان معضلاتی جدی برای ویلچرنشینان و کم توانان ذکر می کنند: وجود ناهمواری بسیار زیاد در سطح پیاده روها، همسطح نبودن پیاده رو با خیابان، وجود جوی های باز میان معبر و پیاده رو، نامناسب بودن شیب هایی که به منظور تردد معلولان و کم توانان در نظر گرفته شده و نیز عدم امکان استفاده از سرویس های بهداشتی و سایر امکانات شهری برای این افراد است.بگذریم از رویکرد "قانون محور" که به عنوان یک اصل اساسی میان ساکنان کشور ژاپن نهادینه شده و باعث می شود آنها با هر بار تردد در شهرهای ایران از عدم پایبندی ایرانیان به آنها حیران بمانند. مسائلی نظیر: رانندگی های خارج از قانون و چارچوب، عدم توجه به قوانین شهری و نیز کم توجهی شهروندان به مسئله بهداشت وپاکیزگی محیط که در کشور آنها با مسئول کردن هر فرد نسب به پاکسازی محیط اطراف منزل و محل کسب به سادگی حل شده است.در هر روی به نظر می رسد رفت و آمد صاحب نظران و اساتید مجرب در عرصه های مختلف شهری به کلانشهر کرج، می تواند زمینه ساز آشنایی و جایگزین شدن برخی فرهنگ های صحیح و تجربه شده به جای شیوه های مرسوم و جاری غلط میان ساکنان ایران کوچک شود. اتفاقی که در وهله نخست باید تفکر آن در جامعه جاری شده تا سپس به مرحله اجرا و تعمیق آن در بدنه جامعه به عنوان یک فرهنگ گردد.از این منظر مدیریت شهری کرج با پیشگامی در تغییر دیدگاه مدیران و مسئولان استان و شهر نسبت به اهمیت مناسب سازی معابر برای کم توانان که شامل اقشار مختلفی از جمله معلولان، افراد مسن، بانوان باردار، کودکان و نظایر آن می باشند، اقدام کرده و در این مسیر پیشرو بوده است.