پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

اربعین، تنها یک نقطه در تقویم نیست؛ جاده‌ای است که قرن‌هاست از دل تاریخ عبور می‌کند و مقصدش، حرم مولایی است که با خون خود، درس آزادگی و عزت را به همه بشریت آموخت. چهل روز از عاشورا گذشته، اما داغ آن روز همچنان تازه است و هر سال در اربعین، شعله‌ای از عشق و حماسه، دوباره در دل‌ها زبانه می‌کشد.
پیاده‌روی اربعین، سفری معمولی نیست؛ یک حرکت جهانی است که مرزهای جغرافیا، زبان و نژاد را در هم می‌شکند. میلیون‌ها زائر از نقاط دور و نزدیک جهان، از کوچه‌های خاکی نجف تا صحن‌های طلایی کربلا، گام برمی‌دارند و در هر قدم، داستانی از عشق و ایثار را روایت می‌کنند. در این مسیر، نه فاصله‌ها اهمیت دارد و نه خستگی راه؛ چرا که مقصد، آغوش حسین(ع) است و این تنها مقصدی است که با هر قدم، شوق رسیدن بیشتر می‌شود.هر گام زائر، یادآور قدم‌های خسته اما استوار کاروان اسیران کربلاست؛ کاروانی که در سرمای بی‌رحم دل‌های کوفیان، راهی شام شد. امروز اما همان مسیر، با نذر و خدمت، با مهربانی و عشق، رنگی تازه گرفته است. پیرمرد سالخورده‌ای که عصا به دست راه می‌رود، کودک خردسالی که دست پدر را گرفته، زن و مرد، پیر و جوان، همه در کنار هم، این جاده را طی می‌کنند و هر قدمشان، به ذکر «لبیک یا حسین» آمیخته است.در طول مسیر، موکب‌ها چون چشمه‌هایی جوشان، عطش و خستگی زائران را فرو می‌نشانند. اینجا میزبان و مهمان معنا ندارد؛ هر که باشد، خدمتگزار زائر حسین است. چای داغی که در استکان‌های کوچک سرو می‌شود، لقمه نانی که با لبخند تعارف می‌گردد، بوی غذای نذری که در هوا می‌پیچد، و دستی که کفش زائر را واکس می‌زند، همه و همه، قطعات پازل بزرگی از عشق جمعی هستند که تنها در اربعین می‌توان دید.اربعین، نمایشگاه جهانی انسانیت است؛ جایی که رنگ‌ها و زبان‌ها محو می‌شوند و تنها قلب‌ها سخن می‌گویند. در این جمعیت میلیونی، هیچ‌کس به فکر منافع شخصی نیست؛ همه یک هدف دارند: رسیدن به حرم و تجدید عهد با امامی که برای دفاع از کرامت و آزادی انسان جان داد.
اما اربعین، تنها برای آنان که در مسیر نجف تا کربلا قدم می‌زنند، معنا ندارد. حتی جاماندگان نیز با دل‌هایشان در این سفر همراهند. در شهرها و روستاها، موکب‌های کوچک و بزرگ برپا می‌شود، مجالس عزاداری برپا می‌گردد و نذرهای ساده اما صمیمی ادا می‌شود. عطر چای و خرما، با بوی اشک و شوق در هم می‌آمیزد و فضای معنوی خاصی پدید می‌آورد. جامانده بودن، به معنای دوری نیست؛ اگر دل به حسین گره خورده باشد، فاصله‌ها بی‌معنا می‌شوند.اربعین فرصتی است برای بازخوانی پیام عاشورا؛ پیامی که نه محدود به یک زمان خاص است و نه یک قوم خاص. عاشورا، فریادی است علیه ظلم و ستم و اربعین، تجدید این فریاد در مقیاسی جهانی است. هر «لبیک» زائر، پیمانی است برای ادامه راه آزادگی، برای دفاع از حق، و برای پاسداری از ارزش‌هایی که امام حسین(ع) برایشان جان داد.امسال نیز، همچون هر سال، اربعین ما را به اندیشیدن وامی‌دارد: چگونه می‌توانیم آموزه‌های این راه را در زندگی روزمره‌مان زنده نگه داریم؟ چگونه می‌توانیم مانند خادمان مسیر، بی‌چشمداشت به دیگران خدمت کنیم؟ چگونه می‌توانیم همچون زائران، صبر و استقامت را تمرین کنیم و با امید، به سوی هدفمان پیش برویم؟راه اربعین، جاده‌ای است که از گذشته آمده و به آینده می‌رود. این مسیر، تنها خاک و سنگ نیست؛ رشته‌ای است که دل‌ها را به هم پیوند می‌زند و نسلی را به نسل دیگر متصل می‌کند. حتی اگر به ظاهر به کربلا نرسی، اگر با قلبت در این راه باشی، به مقصد رسیده‌ای.اربعین یادآور این حقیقت است که در راه حق، حتی شهادت پایان نیست؛ آغاز است. آغاز راهی که به جاودانگی ختم می‌شود. و این، همان وعده‌ای است که حسین(ع) با خون خود به جهان داد.در پایان، اربعین نه فقط یک مراسم مذهبی، بلکه فرصتی برای بازگشت به خویشتن، مرور ارزش‌ها، و پیمودن مسیری است که دل را از خاک به افلاک می‌برد.