پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

بدون هیچ تردیدی از جمله وظایف خطیر و تعطیل ناپذیر بنیاد به نمایندگی و نیابت از نظام اسلامی رسیدگی و حل مشکلات درمان ایثارگران است.
شاید همین اولویت مهم موجب شد تا درسال 1368 با تفکیک امورجانبازان ازبنیاد شهید و احاله آن به بنیاد مستضعفان و تشکیل سازمان امور جانبازان، رسیدگی به اموردرمانی جانبازان عزیز مورد تاکید بیشتری قرار گیرد. اگرچه رسیدگی لازم و مناسب به امورکسانیکه بهترین اعضاء و جوارح رادربهترین سنین زندگی تقدیم اسلام عزیز نموده و هم اکنون همه عزت وامنیت و اقتدار و... ایران اسلامی مرهون رشادتها و مجاهدات آنان است دارای شئون و مراتب دیگری همچون معیشت، مسکن، آموزش و... نیز می باشد لکن در میان همه خدمات قابل ارائه به ایثارگران عزیز درمان شاخص ترین وظیفه ودارای اولویت اصلی است. با ادغام نهادهای ایثارگری درسال 1384 و توجه به اینکه والدین شهداء عزیز نیز در دوران کهولت برای عموم مردم اقتضا ئات خاص خودرادارد و برای ایثارگری که عزیزی و یا عضوی را تقدیم اسلام نموده ودارای محدودیتهای جسمی است ضرورتی دوچندان دارد. توجه به این مهم و ضرورت ایجاد سازوکاری متوازن ومتعادل ایجاب می کند تولی گری درمان ایثارگران ازوضعیت کنونی خارج شود و نقص برنامه پنجم در حوزه درمان ایثارگران که مسئولیت درمان ایثارگران را تفکیک کرده بود و ساختاری دارای تشتت را بنانهاده بود بطوری که شاغلین دستگاههای اجرایی به دستگاه مربوطه، بازنشستگان بخش خصوصی به تامین اجتماعی ،نظامیان به نیروهای مسلح،فاقدین شغل و... به بنیاد شهید واگذار شده بوداجتناب شود. این تدبیر جامعه نگر وبرخاسته از تفکر ونیاز ایثارگران اگرچه در قانون بودجه سال 93 تصویب شد ولی عدم تحقق زیرساخت های لازم برای اجراءمطلوب آن مانع عملیاتی شدن آن شد و مع الاسف درقانون بودجه 94 رجوع به گذشته به (برنامه پنجم) مجددا تکرار شد.شکی نیست که اجرای هریک از شیوه های تمرکز درمان در بنیاد و یا تفکیک و احاله وظایف به سایر حوزه ها دارای مزایا و معایبی است لکن تجربه سالهای گذشته و به عدالت نزدیک شدن شکل تمرکزی نواقص آن را پوشش می دهد. آنچه که در حوزه امورایثارگران باید همواره ودرهمه بخش ها اعم از درمان،معیشت،مسکن و... طبع نظر باشدعدالت است.درشکل غیرمتمرکز خدمات درمانی ایثارگران دستگاههایی که از امکانات بیشتر و یا تعداد ایثارگر کمتری برخوردار بودند خدمات بیشتری به ایثارگر می دادند و برخی دستگاهها از سطح خدمات بنیاد عقب تر بودند. واین درحوزه ایثارگری همچون سم است. درروش متمرکز هم اگرچه به عدالت نزدیک تراست ومثلا جانباز کم تر از 25% دستگاه برخوردار از جانباز بالای 50% دستگاه غیربرخوردار خدمات بیشتری نمی گیرد. (که در روش غیرمتمرکز اتفاقا می افتاد) مضاف براینکه بخش قابل توجهی از نیروی انسانی و وظایف حوزه مدیریت منابع انسانی دستگاهها درگیر موضوع درمان ایثارگران نمی شود لکن بدلیل افزایش حجم منابع مورد نیاز جهت پشتیبانی شرکت های بیمه طرف قرارداد تامین به هنگام اعتبارات مورد نیاز جهت تسهیل در ارائه خدمات ضروری است. فلذا چنانچه اعتبارات مکفی و به هنگام تامین شود هم سطح خدمات، هم متناسب با نیازهای جامعه ایثارگری وهم مسئله سالمندی ودوران کهولت به خوبی قابل مدیریت و انجام است و از تشتت و چندگانگی وصرف وقت و انرژی بیشتر جلوگیری می شود ونیروهایی که سالها در بنیاد موضوع درمان ایثارگر را پیگیری و آشنا بودند مجددا اعمال مدیریت و ارائه خدمات خواهند نمود. علی ایحال امیداست متولیان تصمیم گیر بادرک صحیح دغدغه درمان ایثارگران عزیز و جامع نگری زمینه رفع اشکال بند ب ماده 44 قانون برنامه پنجم را دربرنامه ششم توسعه فراهم نمایند وباتدبیر مبتنی برمنطق صحیح زمینه ارائه خدمات بایسته وشایسته براساس عدالت راایجاد وفراهم نمایند. انشاا...