پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

هر سال در نیمه اسفندماه به روز درختکاری می رسیم روزی که بهانه ای شده تا در واپسین روزهای سال و با نزدیکی به موسم رویش جوانه ها، به فکر طبیعت بیفتیم.
احسان فلاحت پیشه / درخت برای ما ایرانیان، نماد زایش و جاودانگی است و به ‌راستی که بخشی از حیات بشری مدیون این منابعی است که در روال طبیعی زیست‌بوم‌ها، زیبایی خلق می‌کنند و حیات جاودانه را به ارمغان می آوردند. درختان علاوه بر جذب دی‌اکسید کربن و انتشار اکسیژن به شکل‌های دیگر نیز بر کیفیت هوا تاثیر مثبت می‌گذارند. مطالعات نشان داده است که وجود پوشش درختان باعث جذب آلاینده‏ های هوا می ‏شود؛ یکی از پژوهش ‏ها در این زمینه نشان می ‏دهد اگر 25 درصد سطح زمین از درخت پوشیده باشد، حدود 10 درصد ذرات آلایندۀ هوا جذب درختان می ‏شود، در حالی که اگر 100 درصد سطح زمین پوشیده از گونه‏ های درختی باشد، کاهش آلاینده ‏ها به 25 درصد نیز خواهد رسید. افزون بر جذب آلاینده‌ ها، اثر دیگر درختان بر کیفیت هوا از طریق کاهش جابه‏ جایی آلاینده ‏های ناشی از فعالیت‏های صنعتی از نقطه‏ ای به نقطۀ دیگر است. مطالعات نشان می‏دهد در محیط‌ های شهری، پوشش درختی سه برابر بیش از پوشش چمنی ذرات آلاینده را جذب می ‏کند. به همین دلایل است که رویکردهای نوین و رهیافت‌های دانش‌بنیان مدیریت شهری در دو دهه اخیر تاکید فراوانی بر ایجاد، حفظ و ارتقای پوشش درختی در مدیریت فضای سبز شهری داشته‌اند و درختان در این سامانه‌ها از اجزای اصلی توسعه پایدار شهری به شمار می‌روند.خداوند متعال گیاه و درخت را یک عامل مهم در جریان زندگی بشر قرار داده است. گیاه ، درخت ، سبزه و آنچه که از آن ها ناشی می شود در ساخت تمدن بشری یک پایه مهم و اساسی است گیاهان و درختان هوا را تصفیه می‌کنند و برای بشر غذا تولید می کنند. هم مایه تلطیف روح و روان بشری هستند هم نماد آبادانی و خرمی محیط زندگی بشری محسوب می شوند و بسیاری از داروهای مورد نیاز انسان از گیاهان به دست می آید به علاوه منافعی که در چوب و برگ و ریشه و مانند این ها وجود دارد، بنابراین می‌بینید که گیاه و درخت و سبزه یک عامل اساسی و مهمی در زندگی بشر است. آب، خاک، جنگل و مرتع را با عنوان منابع طبیعیِ تجدید شونده می شناسیم که به عنوان بستری برای حیات انسان ها و زیربنای توسعه پایدار جوامع شناخته می شوند. این منابع نه تنها به نسل امروزی، بلکه به آیندگان نیز تعلق دارند و نیازمند حفظ و نگهداری هستند. در این میان منابع تجدید ناپذیر نیازمند توجه بیشتری هستند چرا که در صورت نابودی هیچ گاه نمی توان آنها را احیا کرد و هیچ اثری از آنها برای نسل بعدی باقی نمی ماند.این منابع، تکیه گاهی مطمئن برای توسعه اقتصادی و اجتماعی، بستری برای رونق کشاورزی، زمینه ای برای اشتغال، منبعی برای تولید چوب، زیستگاهی برای گونه های گیاهی و جانوری، منبعی برای تولید اکسیژن و تفرجگاهی برای گذران اوقات فراغت به وجود می آورند و دارای اهمیت بسیار زیادی هستند.