پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

زيبايی شهر ازديد مسافران و رهگذران عمدتاً می تواند جنبه های زیادی داشته باشد؛ طراحی شهری با تأکيد بر فرم و بعد، ترکيب اشکال، فضاهای شهری، ورودی شهر ها، رنگ ها، ترکيب عناصر معماری با عناصر طبيعی، چيدمان فضايی، مبلمان شهری و .... در اين زمينه سهم بسزايی بر عهده دارد.
سيمای شهری می تواند بسياری از ويژگی های فرهنگی اجتماعی، تاريخی و اقتصادی ساکنان شهر را آشکار سازد. در واقع از آنجا که همواره ماهيت تصميمات و تأثير شرايط بر نحوه اتخاذ اين تصميمات، نوع روابط انسان ها و افکار منبعث از آن در شکل و سيمای شهری بازتاب می يابد به بيانی ديگر « شکل شهر همواره شاخص بی رحم درجه تمدن بشر بوده و خواهد بود؛ مجموعه تصميمات مردم ساکن آن شهر شکل شهر را تعيين می کند. شهر از ترکيب مجموعه معماری، طبيعی و فضاهايي ساخته می شود که نمود کلی آن سيمای شهری را به وجود می آورد و اين « سيمای شهری » است که در بدو ورود هر فردی به شهر، نگاه و نظر او را به خود جلب می نمايد و به عنوان يک شهر « زيبا » و «مطلوب » و يا « زشت » و « نامطلوب » در ذهن و خاطر او نقش می بندد. البته از آنجا که اصولاً درک و حس زيبايي، عمدتاً جنبه معرفتی و شناختی دارد از اين رو « سيمای شهری » همواره به عنوان يک عامل اوليه تأثير گذار در درک زيبايي و يا به بيانی ديگر به عنوان يک عامل عينی در اين زمينه شناخته می شود و مرحله ادارکی برخورد با واقعيت های نمودی يک شهر را از نظر « شناخت شناسی » تشکيل می دهد. يک شهر خوب بايد از طراحی خوب برخوردار باشد و از نظر زيباشناسی نيز مطبوع و از نظر کالبدی قابل تصور باشد. ملاحظه می شود که در اين ميان، طراحی خوب و مناسب به عنوان آخرين معيار سنجش خوبی و يا زيبايي يک شهر در ايجاد بستر مناسب زندگی برای شهروندان تلقی شده است و همين امر در سنجش و قضاوت شهروندان نيز حاکم است . البته در عين حال بايد توجه داشت که ويژگی يک شهر « خوب » يا « زيبا » برای شهروندان همواره از طريق برنامه ريزی و يا طراحی شهری قابل تأمين نيست. چه بسا بسياری از اين ويژگی ها و عوامل به شرايط اجتماعی و اقتصادی و عوامل جنبی آنها بستگی دارد که نيازمند مديريت های شهری پرتوان و مصمم است؛ وجود « برنامه » و «طرح» می تواند به عنوان عوامل ابزاری در پيشبرد اهداف اجرايی به کار گرفته شود. نبود مديريت توانمند شهری با وجود هر گونه ديدگاه و گرايشی خارج از چارچوب برنامه ها و طرح های تهيه و تصويب شده در هدايت و کنترل توسعه متعادل و متوازن شهر ها که امروزه با عنوان « توسعه پايدار » از آن ياد می شود، هر طرح و برنامه منطبقی بر اصول و معيارهای شهرسازی را از قابليت های خود تهی می سازد و شهر را نه تنها با جنبه های زيبايي و خوبی همراه نمی سازد بلکه مشکلات قابل توجهی را به شهر تحميل می کند که در صورت توأم شدن با نارسايی های مديريت کلان منجر به پديده های ناهنجار شهری از قبيل آلودگی های محيط زيست، آلودگی هوا و آلودگی صوتی، مشکل تأمين مسکن، گسترش زاغه و حاشيه نشينی، تراکم جمعيت، فشردگی و ناکارآمدی بافت ها، فقر روزافزون شهروندان، افزايش بيکاران و جمعيت زير فقر، کمبود فضاهای مورد نياز خدماتی و رفاهی، ايجاد مشکل در سفرهای شهری، و بروز بحران ترافيک، بروز بيماری های عصبی و شهری، افزايش بزهکاری و مشکلات اخلاقی – اجتماعی و ... می شود.
امیر حسام عباسی
عضو شورای اسلامی شهر کرج