پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

اربعین حسینی، تنها یک مناسبت مذهبی نیست؛ یک حرکت عظیم انسانی، اجتماعی و معنوی است که هر ساله دل میلیون‌ها نفر را از سراسر جهان به سمت کربلا روانه می‌کند.
زری اسفندفر / این مسیر، فراتر از کیلومترها جاده و خاک و عرق، یک «مدرسه» است؛ مدرسه‌ای که در آن درس صبر، همدلی، ایثار و عشق به حقیقت، به ساده‌ترین و در عین حال عمیق‌ترین شکل ممکن تدریس می‌شود.پیاده‌روی اربعین، روایتی از شوق و ارادت به امامی است که با خون خود، چراغ آزادگی و عدالت را روشن کرد. در این مسیر، مرزهای جغرافیایی و تفاوت‌های زبانی رنگ می‌بازند و تنها یک زبان مشترک باقی می‌ماند: زبان محبت و ولایت. از کودکی که دست پدر را محکم گرفته تا پیرمردی که با عصا قدم برمی‌دارد، از نوجوانی که اولین تجربه این سفر را دارد تا مادری که فرزند خردسالش را در آغوش گرفته و قدم‌به‌قدم پیش می‌رود، همه در یک هدف مشترک غرق‌اند؛ رسیدن به حرم حسین(ع).اما آنچه اربعین را به یک مدرسه بزرگ تبدیل می‌کند، فقط مقصد آن نیست، بلکه شیوه پیمودن این مسیر است. در طول راه، موکب‌داران با جان و دل از زائران پذیرایی می‌کنند، حتی اگر دارایی‌شان اندک باشد. یک لیوان چای ساده، یک صندلی برای استراحت، یا حتی یک لبخند و احوال‌پرسی گرم، نشانه‌های کوچکی از دریای بزرگی از محبت‌اند که در این ایام جاری می‌شود. این خدمت‌رسانی، بی‌هیچ چشم‌داشتی، نمونه‌ای بی‌بدیل از ایثار اجتماعی است که در کمتر جایی از جهان به این شکل دیده می‌شود.موکب‌ها فقط محل پذیرایی نیستند؛ آن‌ها نماد فرهنگ میزبانی و عشق‌اند. گاهی در کنار غذا و استراحت، شنیدن یک جمله «خوش آمدید یا زائر حسین» برای خسته‌ترین دل‌ها انرژی تازه‌ای می‌آورد. حتی کودکانی که در موکب‌ها مشغول کمک به پدر و مادرشان هستند، به شکلی عملی درس مهمان‌نوازی و محبت را می‌آموزند.از سوی دیگر، صبر و استقامت زائران، جلوه دیگری از این مدرسه است. مسافت‌های طولانی، گرما یا سرمای هوا، خستگی و حتی دردهای جسمی، هیچ‌کدام مانع ادامه مسیر نمی‌شوند. چراکه مقصد، خود تمام سختی‌ها را شیرین می‌کند. در اینجا، معنای واقعی صبر نه در حرف، بلکه در عمل تجربه می‌شود. هر گامی که برداشته می‌شود، با یاد مظلومیت کربلا و صبوری اهل‌بیت، معنا و روح تازه‌ای پیدا می‌کند.همدلی نیز ستون دیگر این مسیر است. زائران، غریبه‌هایی هستند که در چند ساعت راه‌رفتن، به دوستان و حتی خانواده‌ای موقت برای یکدیگر تبدیل می‌شوند. کسی که آب می‌دهد، کسی که بار دیگری را بر دوش می‌گیرد، یا کسی که برای همرهی، سرعت قدم‌هایش را کم می‌کند، همه درس همدلی می‌آموزند و می‌آموزانند.پیاده‌روی اربعین همچنین یادآور این نکته مهم است که امام حسین(ع) تنها متعلق به یک قوم یا یک سرزمین نیست. حضور میلیون‌ها زائر از ده‌ها کشور دنیا، با زبان‌ها، رنگ‌ها و فرهنگ‌های متفاوت، نشان می‌دهد که پیام عاشورا جهانی است؛ پیامی که بر محور آزادی، عدالت، و کرامت انسانی استوار است. این تنوع فرهنگی، جلوه‌ای بی‌نظیر از وحدت امت اسلامی و حتی فراتر از آن، همگرایی انسان‌هایی با آرمان‌های مشترک است.در این مسیر، بسیاری از زائران علاوه بر عبادت و زیارت، به گفت‌وگو و تبادل تجربه می‌پردازند. این ارتباطات، زمینه‌ساز شناخت متقابل فرهنگ‌ها و ایجاد پیوندهایی عمیق‌تر میان ملت‌ها می‌شود. شاید یکی از برکات کمتر دیده‌شده اربعین، همین فرصت آشنایی ملت‌ها و انتقال پیام حقیقی عاشورا به جهان باشد. این حرکت عظیم‌اند. آنان که به دلایل مختلف نتوانسته‌اند حضور یابند، دل‌شان را راهی این مسیر می‌کنند. بسیاری از آن‌ها با نذر، پخت غذا، برگزاری مراسم یادبود و شرکت در پیاده‌روی‌های نمادین در شهرها، سهم خود را در این رویداد ادا می‌کنند. این نشان می‌دهد که اربعین، فراتر از مکان و زمان، در قلب‌ها جریان دارد.در نهایت، اربعین یک سفر بیرونی و درونی است؛ سفری که هم پاها را به حرکت وامی‌دارد و هم دل‌ها را. مقصد، کربلاست، اما در حقیقت، هر زائر در این مسیر بخشی از قلب خود را پیدا می‌کند. مدرسه اربعین، هر سال فارغ‌التحصیلانی دارد که درس صبر، ایثار و همدلی را با خود به خانه می‌برند و در زندگی روزمره‌شان به کار می‌بندند. و این همان معجزه‌ای است که این راه را تا ابد زنده نگه می‌دارد.