پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

در جامعه‌ای که پویایی و سلامت آن به شفافیت، صداقت و گفت‌وگو وابسته است، خبرنگار را باید «چشم بیدار جامعه» دانست؛ ناظری بی‌طرف و آگاه که دیده‌بان حقیقت است و طلایه‌دار آگاهی.
مصطفی جعفری/۱۷ مرداد، تنها یک روز نیست؛ بلکه نماد مسئولیتی است که هزاران خبرنگار در سراسر کشور بر دوش می‌کشند. این روز، نه‌فقط فرصتی برای تجلیل، بلکه یادآور جایگاهی است که خبرنگار در ساختار اجتماعی دارد؛ جایگاهی که اگر به رسمیت شناخته نشود و حمایت نشود، هم رسانه تضعیف می‌شود و هم مردم از یکی از اصلی‌ترین حقوق خود، یعنی دسترسی آزاد به اطلاعات، محروم می‌مانند.خبرنگار، نه صرفاً گزارشگری روزمره، بلکه بازیگری کلیدی در فرآیند دموکراسی و توسعه است. او با طرح پرسش، جلب توجه به نقاط تاریک، و ثبت واقعیت‌ها، جامعه را از خطر فراموشی، فساد، و انحراف بازمی‌دارد.در کشوری که گاه فاصله میان مردم و مسئولان زیاد می‌شود، خبرنگار واسطه‌ای امین است؛ صدای مردمی که فریادشان کمتر شنیده می‌شود، و پنجره‌ای برای دیدن زوایای پنهان قدرت. او نه در پی تخریب است و نه مچ‌گیری، بلکه دغدغه‌اش اصلاح، آگاهی و گفت‌وگوست. و اینجاست که باید دانست خبرنگاری، شغلی صرف نیست؛ رسالتی است اخلاقی، اجتماعی و انسانی.اما در کنار این جایگاه والا، نباید از واقعیت‌های تلخ این حرفه چشم پوشید. فشارهای بیرونی، سانسور، امنیت شغلی پایین، دستمزدهای اندک، و گاه نبود حمایت‌های قانونی، از چالش‌هایی است که بسیاری از خبرنگاران هر روز با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. به‌ویژه در مناطق محلی و شهرستان‌ها که گاه خبرنگار، هم نویسنده است و هم عکاس، هم تحلیل‌گر است و هم توزیع‌کننده!هفته خبرنگار، اگر صرفاً به چند پیام تبریک و مراسم ختم شود، چیزی را تغییر نمی‌دهد. خبرنگار، نیازمند امنیت، آموزش، آزادی بیان، و حمایت صنفی است؛ وگرنه این «چشم بیدار»، در گردوغبار بی‌توجهی، تیره و کم‌سو خواهد شد.نباید فراموش کرد که رسانه آزاد، دشمن هیچ قدرتی نیست؛ بلکه دوستِ حکمرانی خوب و حامی توسعه‌ی پایدار است. جامعه‌ای که خبرنگاران خود را می‌فشارد، نه‌تنها شفافیت را از خود دور می‌کند، بلکه سرمایه اجتماعی‌اش را نیز می‌فرساید.در روزها و هفته‌هایی که به نام خبرنگار است، باید از مسئولان پرسید: آیا خبرنگاران ما، از حمایت قانونی کافی برخوردارند؟ آیا امنیت شغلی و روانی آن‌ها تضمین شده است؟ آیا امکان بیان آزاد، بدون ترس از تهمت یا حذف، برای آنان فراهم است؟اگر پاسخ‌ها مثبت نیست، پس هنوز مسیر زیادی تا تحقق «رسانه مسئول» و «خبرنگار آزاد» در پیش داریم.با این‌همه، امید همچنان زنده است؛ زیرا در دل هر خبرنگار، شوقی برای حقیقت‌گویی موج می‌زند. آن‌ها با وجود همه محدودیت‌ها، هنوز می‌نویسند، می‌پرسند، پی‌گیری می‌کنند، و به جامعه خدمت می‌رسانند.این ایستادگی ستودنی‌ست. باید آن را پاس داشت، تقویت کرد و قدر دانست. زیرا چشم بیدار جامعه، اگر بسته شود، ظلمت می‌آید؛ و حقیقت، در سایه‌ها گم می‌شود.