پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

در روزهایی که مردم از وضعیت معیشت به تنگ آمده اند سخت به نظر می رسد از روزی سخن بگوییم که به نام خبرنگار به ثبت رسیده است.
گفتن از این قشر وقتی رسانه ملی با شادمانی خبر از آتش سوزی منزلی می دهد که در اثر بی مبالاتی مسئولان و انتشار شایعه نزدیک به واقعیتِ کمبود بنزین، مردی اقدام به احتکار بنزین در خانه اش کرده و ضمن آن یک نفر به شدت دچار سوختگی شده و خانه نیز آسیب های فراوانی دیده، بسیار مشکل است. گفتن از خبرنگاری در جامعه ای که فقط خوبی ها را باید نشان داد و صداهای دیگر به گوش نمی رسد، دشوار است.
با این حال یکی از روزهای این هفته به نام خبرنگار ثبت شده، به نام مردی که تا آخرین لحظه، وظیفه ای که به دوشش نهاده شده بود را به اجرا درآورد و به تشریح گزارش آنچه که مشاهده می کرد، می پرداخت. با این وصف، سهم ما خبرنگار نام ها، از گفتن حقیقت چقدر است؟ چقدر به خودسانسوری و گذشتن از واقعیت ها در ازای دریافت مبالغ یا امتیازات عادت کرده ایم؟ شاید ما هم آموخته ایم آنچه می بینیم را نادیده بیانگاریم و با سفر به مناطق خوش آب و هوا و زیبایی های طبیعی کشور، با مردمی گفت وگو کنیم و تصویر بگیریم که گویی از حال و هواهای دیگر فارغند و هیچ مشکلی ندارند. به راستی در احوالی که قیمت یک جنس در طول یک روز یا یک هفته چند برابر می شود، آیا می توان بار سفر بست؟! در دیگر بخش ها نیز اوضاع از این هم پریشان تر است. ما می گوییم و می نویسیم از تصمیمات و حرف هایی که محقق شدن یا نشدن آن در گرو بسیاری از مباحث اقتصادی و اجتماعی است و هیچ روشن نیست چه عاقبتی خواهد داشت. حال، این هفته، در روز خبرنگار، باز هم شاید به همین بهانه گرد هم آییم و این روز را به هم شادباش و تبریک بگوییم غافل از اینکه به راستی نقش خبرنگار در جامعه چیست و چرا این جایگاه به نوعی مقدس و ویژه است؟