پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

یست و پنجم اردیبهشت، روز بزرگداشت فردوسی و پاس‌داشت زبان فارسی است
جهان کرده‌ام از سخن چون بهشت از این بیش تخمِ سخن کس نَکِشت
تعیین روزی برای چنین امری، در نگاه نخست شاید مانند بسیاری اقدام‌های تشریفاتی دیگر شمرده شود؛ اما درنگی دیگر، پیشینه‌ای تاریخی را فرا دیدار ما می‌گشاید که ببینیم حکیم توس با سرزمین مادر ما چه کرده است و چه میراثی برای فرزندانش در این دیار گهر خیز به یادگار گذارده است.شاهنامه او که بخش بزرگ حماسه ملی ماست، نه تنها مجموعه‌ای از داستان‌ها، اسطوره‌ها و احیاناً روایت‌های تاریخی یا شبه تاریخی است، بلکه گنجینه حکمت است که در جامه فاخر شعر فارسی چهره نموده است.نقشی که او در تثبیت موقعیت زبان فارسی در دشوارترین دوره تاریخی این زبان در هزاره پیشین داشته است، با هیچ یک از شاعران دیگر _با همه بزرگی‌شان_ قابل سنجش نیست و کفه ترازو همیشه به سوی او سنگین است.این که گفته اند: «فردوسی سخن را به اعلی علّیین برد»، سخنی است درخورِ شیوایی و رسایی آن شاعر پاک‌زاد .زبان فارسی پس از او درخت برومندی شد که هزاران میوه گونه‌گون برآورده است و هر یک از گویندگان و آفرینندگان معانی، به فراخورِ ذوق خود در بارورتر کردن این درخت تناور کوشیده‌اند.پاس داشت زبان فارسی، پاس‌داشت نه تنها فردوسی،که همه شاعران و نویسندگانی‌ است که به فارسی عشق ورزیده‌اند و در گسترش آن کوشیده‌اند.زبان فارسی از آن زبان‌هایی نیست که تنها در زبان بودن خلاصه شده‌اند.ادبیات فارسی از بزرگترین سرمایه‌های ملی ماست که زبان فارسی را در موقعیتی قابل عرضه در عرصه جهان قرار می‌دهد، در بسیاری از قالب‌ها و شکل‌های ادبی، ما دارای شاهکارهای جهانی هستیم و معنای حقیقی جهان گشایی در عصر جدید چیزی نیست جز همین راهِ گشودنِ دل‌ها .با این همه، عشق به زبان فارسی که در فارسی زبانان طبیعی است، نباید موجب آن باشد که با زبان‌های دیگر بی‌مهری بورزیم و بدانیم همه زبان مادری‌شان را دوست دارند .زبان فارسی با غنای طبیعی خود و برخورداری از ادبیاتی دل‌انگیز و جان‌پرور راه طبیعی خود را خواهد پیمود.پارسی را با زبان‌های محلی جنگ نیست هیچ دریایی نورزد دشمنی با جویبار
پاس‌داشت حقیقی زبان فارسی بدین است که ما آثارِ فاخرِ آن را بخوانیم و به دل و جان بسپاریم.
دکتر محمد شادروی‌منش،عضو هیئت علمی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه خوارزمی - ایسنا