پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

رسیدن به حال و هوایی دیگرگونه، کشف جهانی که کمتر به آن پا گذاشته ایم، تماشای دستاوردهایی که نمی شناسیم و ... جستجویی است که امید به یافتن آنها و رها شدن از فضاهای تکراری و کلیشه ای زندگی همواره با ما بوده است.
اما چقدر موفق به کشف چنین اماکنی در شهر می شویم؟ آیا ایران کوچک توانسته است مکان های متعددی را به ما عرضه کند که غیر از جلوه موهبت و طبیعت خداوندی که آن را نیز اغلب به دود قلیان ها و مخدره ها آلوده ایم، فضایی تازه برای خروج از روزمرگی و یکنواختی های عمرمان پیدا کنیم؟ این روزها زنگ هشدار سیستم ایمنی روح مان با هجوم تکنولوژی، سخت به صدا درآمده است. گوش مان مملو از موسیقی های مختلف، ساز و ناسازگار با جهان درون و بیرون ماست؛ چشم مان غرق در پیام ها و نکاتی است که بی وقفه از هر سو در گوشی های همراه، رسانه ها، رایانه ها و دیگر ابزار و امکانات الکترونیک و دیجیتال خودنمایی می کند. آری؛ این روزها اندیشه مان سخت درگیر حاشیه های زندگی است، حاشیه هایی که از متن مهمتر شده اند. حال آنکه متن زندگی به واقع روح ما و ذهن مان است که به نظر می رسد در این زمانه از هر آنچه از ماست، خالی شده و جای آن را انبوه اطلاعات و دغدغه هایی پر کرده که بود و نبودشان تغییری در زندگی مان حاصل نخواهد کرد. آنچه می بینیم و آنچه می شنویم دریایی است با عمق یک کف دست که اگر دستی در امواج این دریا فرو کنیم، جز سنگ ریزه و آبی گل آلود به دست نخواهیم گرفت. در چنین دنیایی است که گذر از روزمرگی ما را به عرصه ای تازه از جهان هستی می کشاند؛ فضایی که روح مان را از این همه آلودگی و مخاطراتی که در شرفش قرار گرفته، رهانیده و ما در آرامش و حال و هوایی قرار دهد که از خود ساخته شده توسط جامعه و رنگ و بوهای تکراری آن، بگسلد. جایی که بتوان به خود متمایل شد و افسار یکنواختی ها را سویی دیگر انداخت... یکی از دریچه های ورود به جهان حیرت، که آن را آغاز دانندگی می دانند، هنر است؛ اگرچه خلقت، یکسره هنر خداوندی است و اگر بیاموزیم خوب نگاه کنیم، در هر گوشه از این جهان آثار حیرت و تعظیم برابر عظمت آفرینش و زیبایی آن فراهم می باشد؛ اما هنر انسانی صاحب جا و مقال خاص خود است.
هنر ما را از جهان شلوغ و پرهیاهویی که با ابزارهای امروزی مرز شب و روزمان را هم شکسته، فارغ می کند. آنجاست که لختی از شور تند بیهودگی رها شده و می توانیم به آسانی بر شانه های خیال و آسودگی تکیه دهیم. دنیای هنر خالص و خداجو، شاید همان نماز عارفانه ای باشد که عارف را از هستی گسیخته، به جهان معبود رهنمون می شود. با این تفاسیر، جای هنر و اسباب فراهم آوردن حیرت در ازدحام دیوارها و آلودگی های شهر ما کجاست؟! فضا برای بازی رنگ و نور، آمیزش ساز و آواز، طنین انداختن صدای بازیگران بر صحنه نمایش و پرده نقره ای سینمای ایران کوچک، چقدر است و چه میزان از سهم ما برای آرامش را فراهم می کنند؟ تردد در برخی از خیابان های تهران، به تنهایی حال و هوای نوستالژیک و تاریخی را به عابران منتقل می کند. همچنین در قدم به قدم نقاط بسیاری از پایتخت مراکز فرهنگی، هنری و تاریخی ای وجود دارند که ناخودآگاه مخاطبان را به خود می خواند. اگرچه پایتخت نیز از بسیاری امکانات و فرصت های فرهنگی و هنری نسبت به بسیاری از کشورها و شهرهای موفق در این زمینه ها محروم است اما در سطح کشور ما الگویی به نسبت موفق به شمار می آید. نبود یا کمبود گالری های نقاشی و عکس، پلاتوهای نمایش، مراکز موسیقی، دفاتر و مراکز فرهنگی هنری، دفاتر متعدد نشریات موفق و صاحب نام سراسری و استانی، فرهنگسراها، خانه های فرهنگ، موزه، سینما، کتابخانه و نظایر آن در کنار عدم استفاده مناسب از ظرفیت های تبلیغاتی سطح شهر برای آموزش و فرهنگسازی و نیز عدم معرفی ظرفیت های موجود در شهر کرج و مجموعه استان البرز معضلی است که نه تنها دامان فرهنگ و هنر و اندیشه مان را گرفته بلکه باعث شده خمودگی و کسالت ناشی از دنیای مدرن و روزمرگی روز به روز بیشتر بر ما غالب شود. دستگاه های فعال و مسئول در این زمینه ها نیز عموما یا با معضلی بزرگ به نام کمبود اعتبارات مواجهند یا از دردی به نام نبود ایده و اندیشه قدرتمند و توانمند رنج می برند. برخی نیز سرگرم دغدغه هایی شده اند که کمتر به وظیفه فرهنگی شان جامه عمل می پوشاند. آری؛ با این شرایط بسیار پیش آمده که در جستجوی محلی متنوع و متفاوت با همه فضاهای شهری، به این در و آن در زده اما به نتیجه ای نرسیده ایم و باز برای گشت و گذار به تهران یا دیگر نقاط کشور کوچیدیم که ای کاش مسئولین در این زمینه بیشتر اندیشیده و دغدغه جدی تری داشته باشند. حوزه هنری، اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی، مدیریت شهری، بسیج، سپاه، سازمان تبلیغات اسلامی، اداره کل کتابخانه ها و بسیاری دیگر از دستگاه های شهر و استان در این خصوص تصمیم گیرنده و مجری هستند که امید است با رویکردی بدیع تر و کلان تر به مباحث و موضوعات مورد نیاز شهروندان بپردازند.