پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

آخرین امام شیعیان حضرت مهدی (عج) در پانزدهم ماه شعبان 255 هجری قمری، علی رغم مراقبت های ویژه مأموران حکومت عباسی، در خانه امام حسن عسکری (ع) چشم به جهان گشودند.
سپیده دم روز پانزدهم شعبان سال 255 هجری قمری، نرجس طفلی پاک را به دنیا آورد که جهان را غرق در نور و هستی را غرق در سرور کرد. حضرت مهدی (عج) در زمانی متولّد شد که حاکمان عباسی، زنجیر محاصره و حلقه فشار را بر امامان معصوم و پیروان ایشان بسیار تنگ کرده بودند. آن ها از طریق روایات ائمه اطهار علیهم السلام خبردار شده بودند که در شهر سامرا و در خانه امام حسن عسکری علیه السلام کودکی متولد خواهد شد که بنیان ظلم و ستم را ویران و حکومت عدل و داد را برقرار می کند و خود، فرمانروای عالم می شود. از این رو، عباسیان و به ویژه معتمد عباسی، همانند فرعون برای جلوگیری از تولد آن کودک یا از بین بردن او، تلاش مذبوحانه ای را آغاز کردند و جاسوسان و مراقبانی گماردند تا همه خانه ها را تحت نظر بگیرند و کودکان تازه متولد را از دم تیغ بگذرانند. ولی اراده و خواست خداوند بر این قرار گرفت که این کودک در کمال سلامت متولد شود و شرق و غرب عالم را با نور خویش مزّین سازد. رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام در سخنان خویش، مسأله غیبت امام دوازدهم را بارها بیان کرده بودند تا مردمان خود را برای امر غیبت ایشان آماده سازند. هم چنین بعد از امام هشتم علیه السلام، دیگر امامان معصوم علیهم السلام کم تر در معرض دید همگان قرار می گرفتند و فقط برای پیروان خاص، آن هم در مواردی اندک ظاهر می شدند. حتی آن بزرگواران گاه پاسخ به سؤالات و رفع نیازمندی های مسلمانان را از پشت پرده انجام می دادند تا مردم خود را برای غیبت حضرت مهدی(عج) آماده کنند. این تمرین باعث می شد که غیبت امام برای جامعه سخت نباشد و مردم برای غیبت ایشان زمینه ذهنی پیدا کنند. دوران غیبت حضرت مهدی (عج) به دو بخش تقسیم می شود: دوره غیبت صغری از پنج سالگی آن حضرت، یعنی از زمان شهادت پدر بزرگ وارشان امام حسن عسکری علیه السلام آغاز شده و تا سال 329 ق ادامه پیدا می کند. در این مدت، حضرت از طریق چهار تن از نمایندگان خاص خود با نام های عثمان بن سعید، محمد بن عثمان، ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی و ابوالحسن علی بن محمد سَمُری با مردم در ارتباط بودند. با درگذشت آخرین نماینده ایشان، دوران غیبت کبری از سال 329 ق آغاز گردید که تاکنون نیز ادامه دارد. خداوند حکیم چنین مقدّر فرمود که پیش از غیبت کبری، مدت 69 سال وجود مقدّس امام از دیده ها پنهان و ارتباط ایشان با شیعیان غیرمستقیم باشد تا آن ها خود را برای غیبت کبری آماده سازند. یکی از سنّت های ثابت الهی، آزمایش بندگان و انتخاب صالحان و گزینش پاکان است. زندگی انسانها، همواره صحنه آزمایش است تا بندگان از این راه، در پرتو ایمان و تسلیم خویش در پیروی از اوامر خداوند، تربیت یافته و به کمال برسند و استعدادهای نهفته آنان شکوفا گردد. غیبت امام عصر نیز یکی از صحنه های آزمایش الهی است؛ گروهی که ایمان استواری ندارند، باطن شان ظاهر می شود و دست خوش شک و تردید می گردند و کسانی که ایمان در اعماق قلب شان ریشه دوانده، به سبب انتظارِ ظهور آن حضرت شایسته بخشش های الهی می گردند و این از سخت ترین آزمایش های الهی است. امام موسی کاظم علیه السلام می فرماید: «هنگامی که پنجمین فرزندم از نظرها غایب شد، مواظب دین خود باشید تا کسی شما را از آن خارج نکند. برای صاحب این امر غیبتی خواهد بود که گروهی از عقیده مندان به او از اعتقادشان دست برمی دارند و این غیبت، آزمونی است که خداوند با آنْ بندگانش را می آزماید». یکی از وظایف مهم منتظران در زمان غیبت، دعا کردن برای ظهور حضرت صاحب الزمان است که خود فرمودند: «برای پیش افتادن ظهور من زیاد دعا کنید؛ چرا که آن گشایش امر شماست». القاب امام زمان حضرت مهدی (عج): مهدى، خاتم، منتظر، حجت، صاحب الامر، صاحب الزمان، قائم و خلف صالح می باشد و شيعيان در دوران غيبت صغرى ايشان را «ناحيه مقدسه» لقب داده بودند. در برخى منابع بيش از 180 لقب براى امام زمان (ع) بيان شده است. نیمه شعبان، روز شکفتن زیباترین گل بوستان محمدی است؛ گلی که با معصیت ها و تیرگی های ما، رخ در نقاب غیبت کشیده و سر بر سجده ای هزار ساله نهاده و با چشمانی همیشه بارانی، نجات ما را از ظلمت و تیرگی می طلبد. بیایید در این روز مبارک که روز میلاد اوست، با توبه ای از سر حسرت و پشیمانی، به پیروان و منتظران حضرتش بپیوندیم و با خواندن دعای عهد، عهد بیعت مان را با او تجدید کنیم؛ باشد که به زودی چشمان مانْ بلندای قامتش را قاب گیرند و به نور جمالش روشن شوند. در این شب مقدس، از امام زمان مان مدد می گیریم و از خداوند می خواهیم که روح ما را در زلال یاد و نامش شست و شو دهد و عهد می بندیم که از این پس، امام زمان را از خویش راضی نگه داریم. از جمله اعمال شب نیمه شعبان، غسل و نیز احیای این شب به نماز و دعا و استغفار است. در روایت است که هر کس این شب را تا صبح به عبادت بگذراند، دل او در روزی که دل ها می میرند، نمی میرد. از دیگر اعمال این شب زیارت امام حسین علیه السلام است که برترین کارهای این شب است و باعث آمرزش گناهان می شود.