پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

خورشید ستاره‌ای از ستارگان رشته اصلی است که حدود۷۵۰ برابر جرم تمام سیارات را در خود جای داده است.
خورشید ستاره‌ای از ستارگان رشته اصلی است که ۵ میلیارد سال از عمرش می‌گذرد. این کرهٔ آتشین عمدتا از گاز هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. بنابراین نمی‌توان مرز دقیق و معینی برای آن درنظر گرفت. اما چنین به نظر می‌رسد که خورشید لبه تیزی داشته باشد، چرا که بیشتر نوری که به زمین می‌رسد از لایه فوتوسفر که چند صد کیلومتر ضخامت دارد ساطع می‌شود. بالای سطح خورشید، کروموسفر یا رنگین کره و هاله خورشیدی قرار دارند که با همدیگر جو خورشید را تشکیل می‌دهند. وسعت خورشید تقریبا ۱. ۴ میلیون کیلومتر و جرم این ستاره ۷ برابر جرم یک ستاره معمولی است و حدود۷۵۰ برابر جرم تمام سیاراتی که به دورش می‌چرخند را در خود جای می‌دهد. در هسته خورشید، واکنشهای هسته‌ای، جرم را تبدیل به تشعشعات الکترومغناطیسی که نوعی انرژی هستند، می‌شود. این انرژی به سمت بیرون تابانده شده و باعث درخشنگی خورشید می‌گردد. سایر اجسام آسمانی موجود در منظومه شمسی که توسط جاذبه خورشید در مدار‌هایشان قرار گرفته‌اند نیز گرمایشان را از این انرژی می‌گیرند. مرکز خورشید مانند کوره‌ای هسته‌ای با دمای ۱۵ میلیون درجه سانتیگراد است. تحت چنین شرایطی هسته‌های اتم هیدروژن باهم ترکیب شده و تبدیل به هسته‌های هلیووم می‌شوند. در این حال از ۵۹۰ میلیون تن هیدروژنی که در هر ثانیه در مرکز خورشید ترکیب می‌شوند، ۳. ۹ میلیون تن به انرژی تبدیل می‌شود. این سوخت هیدروژنی، تا ۵ میلیارد سال دیگر دوام خواهد داشت.
چه بر سر خورشید خواهد آمد؟
طی چند میلیارد سال آینده درخشندگی خورشید بسیار زیاد خواهد شد ودمای زمین به ۱۰۰ درجه رسیده وآب اقیانوس‌ها تبخیر خواهند شد. بعد از مدتی با اتمام سوخت هیدروژنی‌اش به یک غول سرخ تبدیل خواهد شد. این زمان خورشید دارای مرحله از ناپایداری شده واندازه خورشید ۵۰ برابر خواهد شد. دمای سطحی کاهش یافته اما درخشندگی کلی تا حدود ۳۰۰ برابر مقدار کنونی افزایش خواهد یافت. دما در هسته خورشید به ۱۰۰ میلیون درجه رسیده و هلیوم بدنبال واکنشهای هسته‌ای جدید به کربن و اکسیژن تبدیل خواهد شد. جرم خورشید آنقدر زیاد نیست که بتواند از طریق واکنشهای هسته‌ای کربن سوزی واکسیژن سوزی انرژی تولید کند. بعد از مدتی بادهای خورشیدی شدید از آن وزیدن گرفته ولایه‌های بیرونی به شکل سحابی سیاره‌ای به بیرون پرتاب می‌شوند. بعد از مدتی آنچه که باقی می‌ماند هسته‌ای تشکیل شده از مواد دژنره (تبهگن) بوده وخورشید به یک کوتوله سفید تبدیل خواهد شدو بعد از مدتهای طولانی با به ته کشیدن انرژی، به یک کوتوله سیاه مرده وکم فروغ تبدیل خواهد شد.