پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

نام دیوار ۴۷ را کمتر کسی شنیده است دیواری که افراد کم توان ذهنی بر روی آن آرزوهایشان را نقاشی می کنند آرزویی از جنس پذیرفته شدن در جمع، ولی واقعیت این است که سهم آنها از شهر فقط دیوار نیست.
دیوار ۴۷ را کارشناسان بهزیستی، روانشناسان و معلمان استثنایی کلانشهر کرج هم به خوبی نمی شناسند، فقط عدد ۴۷ است که آنها را به یاد یک آشنا می اندازد. اگر چه در بسیاری از شهرهای کشور دیواری آشناست. دیواری که راز شهروندان نشانگان «داون»، یا بخشی از کم توانان ذهنی که چهره های شیرین و خاصشان را به راحتی می توان تشخیص داد، بیان می کند. همان افرادی که گاه مُنگول نامیده می شوند و بسیاری از روی بی اطلاعی و عدم آگاهی یکدیگر را با این کلمه صدا می کنند. کاش آنها را می شناختید، یک لبخند آشنا و برق چشمانشان به دنیای نداشته ما می ارزد. سمبل زندگی بی غل و غش همین شهروندان نشانگان «داون» هستند. دیوار ۴۷ اشاره به تعداد کروموزوم های این دوست داشتنی های فوق صادق و صمیمی دارد که در بسیاری از شهرهای ایران نامی آشناست و پیامی بسیار مهم و بزرگ دارد. در این شهر آدم هایی زندگی می کنند که با ما متفاوت هستند، اما تفاوت، دلیلی برای خط زدن و نادیده گرفتن آنها نمی شود. آنها نه تنها چیزی از ما کم تر ندارند که صداقت و صفای صد درصدی آنها حسادت بر انگیز است. مبتکر طرح دیوار ۴۷ دکتر آزاده عباس زاده است که چندی پیش در رضوانشهر گیلان این طرح را عملیاتی کرد. پس از آن دیگران هم از راه رسیدن و هر شهری به بضاعت خود دیواری را هدیه کرد. آزاده عباس زاده در این باره می گوید: واژه "دیوار"جزء واژه‌های محبوبم نیست، با شنیدن آن یاد فاصله، تبعیض و مانع می‌افتم، یاد دیوارها بلند با سیم‌های خاردار زندان‌ها، یاد دیوار برلین یا دیوار حائل فلسطین. مبتکر طرح دیوار ۴۷ در بنری که برای شناساندن این قشر از هم نوعان طراحی کرده است آورده:
«در همه شهرها تبلیغات شما را می بینیم، تبلیغ محصولات صنعتی، غذایی و تکنولوژی از شما انسان های ۴۶ کروموزمی... اگر اشکالی ندارد یک جای کوچک از شهرهایتان را هم به ما بدهید به ما انسانهای ۴۷ کروموزومی... ما سه کالای ویژه برای تبلیغ داریم، که در هیچ یک از تبلیغات شما «جلو مانده گان ذهنی» ندیده ایم...خنده از ته دل، ما بلدیم بخنیدم... ما در هر شرایطی راست می گویم، بین خودمان دروغگو نداریم... ما بی چون چرا مهربانیم، مهر داریم به همه بی هیچ کلکی.. اگر می‌توانید، یک دیوار از این همه دیوار شهرهایتان را به ما بدهید تا با خطها و نقاشی‌هایمان برایتان چیزهایی بکشیم،تا باور کنید این زندگی پرسرعت و مدرن که همه چیز را سخت کرده، می‌تواند مثل قبل قشنگ باشد، ساده و رنگی، مثل آبنبات‌های رنگی بچگی» افراد نشان «گان» یا «سندروم داون» عمری کوتاه و پر مشقت دارند، احترام و جایگاه اجتماعی که هر کدام از ما برای خود و فرزندانمان آرزو داریم بدست نمی آورند، اما در همین عمر کوتاه کمتر از ۴۰ سال حقی دارند که منکر شدنی و نادیده گرفتنی نیست. حق حیات، حق شادی، حق جدی گرفته شدن، دیده شدن، باور شدن، بازی و شادی کردن، حق شهروندی... دیوار ۴۷ پروژه ای است که به همت نهاد های دولتی و مردمی و ارگانهای مسئول برای نقش بستن درددل و آرزوهای این همشهریان بر دیوار شهر اجرا می شود و فرصتی است برای دیده شدن هنرها و آرزوهای این عده از مردمی که بی هیچ گناهی سرنوشتی چنین غمناک دارند و ما هیچ بخشی از شادی هایمان را با آنها تقسیم نمی کنیم و حتی در سرشماری ها به حساب نمی آوریم. رییس اداره استثنایی آموزش و پرورش استان البرز ضمن ابراز ناخرسندی از اینکه تا کنون در هیچ کجای استان دیواری به نام ۴۷ نداشته ایم می گوید: تاکنون در این اداره یا هیچ نهاد دیگری در شهر برای تخصیص یک دیوار به نام ۴۷ فکر و پیشنهادی نشده است. حسن نوروزی در ادامه می افزاید: ایده بسیار خوبی است که ما هم با کمک تمام مردم و مسئولان جایی را برای معرفی بخشی از جامعه انسانی شهرمان اختصاص بدهیم. وی با اشاره به اینکه در حال حاضر ۲ هزار و ۲۰۰ دانش آموز دختر و پسر استثنایی در استان البرز و در مدارس ویژه خود از مقطع ابتدایی تا دبیرستان تحصیل می کنند، می گوید: این آمار مختص دانش آموزان سندروم داون نیست. نابینا، نیمه بینا، ناشنوا، نیمه شنوا و کم توانان ذهنی و اوتیسم را هم در بر می گیرد. نوروزی ادامه می دهد: اگر چه مرز بندی های عددی برای بهره هوشی دانش آموزان کم توان ذهنی در کشورهای توسعه یافته در حال منسوخ شدن و تغییر است، در حال حاضر در مدارس ما بهره هوشی تا ۲۵ را ایزوله می گویند که قابل تربیت و آموزش نیستند و مسئولیت آنها برعهده بهزیستی است، گروه دیگر با بهره هوشی از ۲۵ تا ۵۰ که به گروه تربیت پذیر شناخته می شوند و گروهی با بهره هوشی بالای ۵۰ که دانش آموزان مدارس استثنایی هستند. رییس اداره استثنایی آموزش پرورش البرز بیان می کند: آماری که ما از این گروهها ارائه می دهیم تنها مربوط به دانش آموزانی است که در مدارس ثبت نام شده اند و شاید به همین تعداد کسانی هستند که خانواده هایشان آنها را به مدرسه نمی فرستند. این مسئول می گوید: نباید نسبت به بزرگسالان سندروم داونی که در شهر کرج زندگی می کنند و در زیر مجموعه و نهاد خاص نیستند و در سرشماری ها جای ندارند، غفلت کنیم، حتی از دانش آموزان خودمان هم آمار تفکیک سندروم داون در اختیار نداریم. وی در ادامه می افزاید: متاسفانه نیاز های این شهروندان کاملا در میان نا آگاهی های ما گم شده است. آنچه این افراد به آن احتیاج دارند، لطف و ترحم و دلسوزی نیست، بلکه حق و حقوق شهروندی خودشان و احترام در میان مردم است. نوروزی بزرگترین نیاز این شهروندان را برخورد سالم معرفی می کند و می گوید: به خاطر تعداد کمشان نادیده گرفته شده اند حال آنکه هر کدام از ما می توانست به جای او باشد. برخوردی معمولی و طبیعی توام با احترامی که برای دیگران قائل می شویم برای ایشان کفایت می کند. وی با اشاره به اینکه متاسفانه تلاشی برای فرهنگ سازی و آگاهی رسانی به عموم مردم در این مورد صورت نگرفته است، بیان می کند: عدم آگاهی نسبت به چنین موضوعاتی بزرگترین ضربه را به روابط اجتماعی وارد می کند. نوروزی پرهیز از ایزوله کردن افراد سندروم داون را ضروری می داند و می افزاید: باید به این افراد اجازه دهیم در جامعه حضوری فعال داشته باشند و به مردم هم این آگاهی را بدهیم که آنها را در جمع خود بپذیرند. وی در پایان می افزاید: اشاعه فرهنگ ارتباط با این افراد و پرهیز از به کار بردن کلمات و عبارات نا مرتبط با شرایط آنها، از تغییر ساختار اجتماع و شهر نیز برایشان واجب تر است. در پایان باید گفت؛ در بسیاری موارد دیده و شنیده ایم که برخی از شهروندان همچنین مدیران و مسئولان از روی ناآگاهی با عبارات بسیار نامناسب و نامرتبطی این افراد را خطاب قرار می دهند که غم انگیز و ناشی از بی اطلاعی آنها است. نقش رسانه بسیار تاثیرگذار است، رسانه ها باید از شهروندان بخواهند تا باور کنند که این قشر از افرادی که همشهری بسیاری از ما و شما هستند نه خطرناکند و نه آسیب زا، بلکه خودشان به شدت آسیب پذیرند و مهربان و باید به جامعه یادآور شد که به کمک آنها و «NGO» ها می توان دنیای شاد تری برایشان ساخت.