پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

بنا به تعریفی که انجمن آمریکایی درمان اعتیاد از واژه اعتیاد ارائه داده است: “اعتیاد یک بیماری اصلی و مزمن می باشد که در مدارهای پاداش، انگیزه و حافظه و دیگر اجزاء مربوطۀ مغز اختلال ایجاد می نماید.
این اختلال ها به ایجاد ویژگی های جسمی، روانی، اجتماعی و روحی در انسان منجر می شود.”بروز چنین حالت هائی در انسان سبب می شود که وی برای دستیابی به پاداش (لذت) یا تسکین به مصرف یک مادۀ مخدر یا انجام رفتاری مخرب و ویرانگر روی آورد. علائم بارز اعتیاد، مختل شدن کنترل رفتار، میل شدید به مصرف و ناتوانی در پاک ماندن مداوم و کاهش قدرت شناخت مشکلات جدی رفتاری و مناسبات و ارتباط بادیگران است. اعتیاد نیز همانند دیگر بیماری های مزمن ممکن است چرخه های لغزش و قطع مصرف را شامل شود. اگر اعتیاد درمان یا با فعالیت های بهبودی همراه نشود حالت پیش روندۀ آن ممکن است باعث معلولیت مغزی و یا حتی مرگ شود.با آنکه از واژه “اعتیاد” اغلب در اشاره به وابستگی به مواد مخدر یا مشروبات الکلی استفاده شده و تحت عنوان اعتیاد به مواد نیز از آن یاد می شود ، این احتمال نیز وجود دارد که انسان به فعالیت های دیگری چون قمار، پرخوری، روابط جنسی، تماشای تصاویر مستهجن، استفاده از اینترنت و یا حتی خریدهای بی مورد و بیش از اندازه معتادشود. اعتیاد به اینترنت و یا در معنی وسیع‌تر استفاده‌ی بیش از اندازه از رایانه و ابزار تکنولوژی در زندگی و وابستگی به آنها به طوری که باعث ایجاد خلال یا مشکلی در رسیدگی به کارهای روزانه و در نهایت بروز مشکلات روانی در افراد شود را اعتیاد مجازی گویند.به جرات می‌توان گفت این مشکل بسیار فراگیر است و تقریبا تمام افراد فعال در دنیای وب بیشتر ساعات شبانه روزی خود را با تماشا کردن نمایشگرهای رایانه ها و تلفن های همراه هوشمند سپری می کنند. بعضی مشغول بازی های رایانه ای و تعدادی دیگر از یک صفحه مجازی به صفحه مجازی دیگری کوچ می‌کنند.ممکن است در روزهای اولیه‌ی استفاده از این ابزار هوشمند کمی لبخند زده و احساس خوشحالی داشته باشیم و خود را جز افراد معتاد به این تکنولوژی ندانیم؛ اما با گذشت زمان کوتاهی متوجه خواهیم شد که ارتباطمان با افراد خانواده بسیار کمتر از گذسته شده است و تا جایی پیش می رویم که شاید می‌توان گفت آنها را فراموش کرده‌ایم.

مجید اسفندفر