پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

تاریخچه انتقال خون در جهان مملو از فعالیت توأمان علم و اخلاق است و همواره واکنش های مختلف جامعه بشری را به همراه داشته است.
چه زمانی که برای نجات جان انسانها استفاده از خون حیوانات مورد آزمایش قرار گرفت و یا هنگامی که برای نجات پاپ از خون نوجوانان استفاده کردند و نهایتاً مخالفت شدید برخی از فرهنگ ها و اعتقادات با تزریق خون فردی به فرد دیگر، همه از توجه و حساسیت جامعه به موضوع انتقال خون حکایت دارند. با همه موانع موجود، با کشف آنتی ژن های گروه خونی توسط دانشمند اطریشی لاند اشتاینر، رویای جلوگیری از مرگ ناشی ازکم خونی انسانها با استفاده از خون همنوعان به واقعیت نزدیک شد. به دنبال این کشف مهم و مبارک و به تدریج، بسیاری از بیماری های خونی تحت کنترل قرار گرفت. اما روی دیگر این سکه، یک رویکرد ارزشمند اخلاقی در جامعه انسانی بود. هرچه تکنیک تزریق خون عمومی تر می شد نیاز به حمایت عموم جامعه برای تامین خون نیز بیشتر می شد تا به امروز که باتوجه به این واقعیت که از هر 3 انسان یک نفر در طول عمر خود به خون یا فرآورده های آن نیاز پیدا می کند تنها با گسترش فرهنگ اهدای خون در تمام طبقات اجتماعی و همه فرهنگ ها و نژادها امکان برآورده کردن این نیاز وجود خواهد داشت و به این ترتیب شاید بهتر باشد اهدای خون را به جای آنکه صرفاً یک فعالیت فنی ببینیم، زوایای فرهنگی و اخلاقی آن را مورد توجه قرار دهیم. چه اهدای داوطلبانه و بدون چشمداشت خون به همنوع، تنها نجات دهنده جان نیازمندان به فرآورده های خونی نیست، بلکه با ایجاد شبکه ای وسیع از ایثارگران، گسترش نیکی و مهربانی و فراگیرشدن نوعدوستی و معنویت در جامعه را نهادینه می کند تا به نوعی مهمترین راه برای حفظ روابط انسانی در جهان فارغ از هر گونه عامل محدود کننده باشد و به همین دلیل مناسب است همه آحاد جامعه، اهداکننده خون را اینگونه مورد خطاب قرار دهیم:

((برای نجات جانم، از تو سپاسگزارم))